بهار نوشت: خرید این خودرو مخصوصا برای کارگرانی که حداقل حقوق کارگری را دریافت می‌کنند یا کسانی مثل ما که ماهی ۶۰۰ تا ۷۰۰‌هزار تومان حقوق میگیریم، دیگر به یک رویا تبدیل می شود!

در نظر بگیرید، کارگری که براساس حداقل حقوق کارگری ۳۸۹‌هزار تومان دستمزد می‌گیرد چند ماه باید حقوق خود را بدون آن‌که ریالی خرج کند کنار بگذارد تا بتواند پرایدی بخرد که الان ۱۷‌میلیون تومان قیمت دارد. این را هم در نظر بگیرید که قیمت خودروها قرار است قیمتی بین قیمت محاسبه‌شده با نرخ مبادله‌ای و بازار آزاد باشد که احتمال افزایش قیمت آن تا روزی که کارگر بتواند پول خود را برای خرید آن جمع کند وجود دارد.

یک کارگر در چنین شرایطی باید ۴۳‌ماه، یعنی سه‌سال‌و‌نیم، حقوق خود را بدون این‌که ریالی از آن خرج کند، پس‌انداز کند تا بتواند یک پراید بخرد، پرایدی که زمانی ۷‌میلیون بود و پیش از برآورد جدید یعنی در قدم نخست افزایش رسمی قیمت خودروها در سال جدید به ۱۱‌تا ۱۲‌میلیون تومان افزایش یافت و حالا با رسیدن به ۱۷‌میلیون، خریدنش در زمان ۱۱‌میلیونی را دست‌یافتنی‌تر به نمایش گذاشت. خود ما نیز باید ۲۸‌ماه، یعنی دو سال و سه ماه، ریالی از حقوق خود را هزینه نکنیم تا بتوانیم پراید سوار شویم.

در این میان همین کارگر را در نظر بگیرید؛ باید خواسته سوار شدن به ۲۰۶ی را که به نام خودش باشد تا ۸۲‌ماه آینده فراموش کند. ۸۲ ماه یعنی ۶سال و ۸ ماه، چراکه قیمت پژو۲۰۶ تیپ۲ براساس برآورد جدید به ۳۲‌میلیون تومان افزایش یافته است. حال آن‌که این خودرو پیش از برآورد جدید ۱۹‌میلیون و ۴۲۴‌هزار تومان بود.